zbyt emo(cjonalnie)

mieszkam w prawdziwie niebieskim pokoju
pełnym gry światła, witraży i luster
nie miewam tu często dobrego nastroju
a jednak kocham tę ciszę i pustkę

odkąd pamiętam taki mam zwyczaj
że cenię piękno wszystkiego co nędzne
więc kocham najbladsze światło księżyca
stracone nadzieje i myśli występne

kocham ruiny opuszczonych domów
i martwe drzewa u schyłku jesieni
i kocham ściany w niebieskim pokoju
i brak wiary w to że wszystko się zmieni

i kocham jeszcze bliźniego swego
(prawie tak samo jak siebie samego)
i kochać próbuję wspomnienie piekła
i blizny po śmierci na swoich rękach

uklęknij dziś proszę przy mym zimnym łóżku
gdy wstać już nie mogę zbyt zmożona przez sen
wyjaśnij mi w końcu prosto po ludzku
czemu wciąż próbuję zapłakać się na śmierć?

autor

jane doe

Dodano: 2008-01-18 14:30:40

Ten wiersz przeczytano 502 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie