ZEZOWATE SZCZĘŚCIE

Utkałem marzenia przykrótkie
i wyrosłem z nich jak ze swetra,
który leży na dnie szafy
i głośno narzeka.

Pieściłem w sercu tęsknotę,
ale poobijała mi ścianki
i powstały bąble
wielkie,jak łzy krokodyla.

Wcisnąłem się w miłość,
która zaczęła wyglądać,
jak spodnie młodszego brata
założone na ściśnięte nogi.

Złapałem więc pióro
i pisać zacząłem,ale ono
poraniło mi serce i duszę.

Wyszedlem do ludzi,
nie zrozumieli mnie
i odepchnęli z impetem.

Usiadłem więc przy oknie i czekam
na swoje "pięć minut".

Ach,to zezowate szczęście,
tyle z nim niepowodzeń!!!

autor

Pawlus

Napisany: 2006-02-25 Dodano: 2006-02-27 10:11:03

Ten wiersz przeczytano 644 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie