Zgubiłam się...
Chore są złudzenia mej głowy
Jad który wypala dobre myśli
Życie traci smak staje się gorzkie
Nie wiem czym je znów posłodzić
Szukałam prawdy a jednak
Wszystko okazało się kłamstwem
Sznur pereł rozleciał się mi w dłoni
I w czarne oczy zamienił swą niewinność
Na darmo mi teraz biec do słońca
Na darmo szukać znanych zapachów
Nic nie ma pierwotnego znaczenia
Bo zgubiłam się wśród wielu znaków
Komentarze (2)
Zagubienie jest nieodłączną formą zycia. Sztuką jest
znaleźć dla siebie własną drogę. Własny sposób na
życie. Niezły wiersz;)
Łatwo się zgubić, trudniej odnaleźć.. tak prawda
życiowa.. napisałaś dobry wiersz.. trafia do mnie..