*Żigolo .epilog

"Żigolo" Epilog wierszo-reportaż w siedmiu odsłonach

kończy się czas
opłacony czasem


potępiony wzgardzony

namacalnie przekraczam
dotyk zastrzeżony
nieprzystojnym lekarzom
niekochanym mężom

praca

tej nic do miłości
brak jej błogosławieństw
absurdalnej ekskomuniki

pieniędzy

nie znajdę idąc chodnikiem
widząc nocą
w akwariach okien
samochodach
nie wszystkich

ludzi

zrównanych
w czynach mowie myślach

tych

zdradach w skrytości
hotelowych pokoi
samochodowych
szyb z odciskami

stóp

współczucia nie litości
bo dlaczego wzgarda
ludzka słabość
nie rzucam kamieniem siebie

w sponsorowany obowiązek

wakacji kolacji prezentów
domowego spokoju
nienawistne oczy
patrzę w nie

dlatego

pozwalam im płacić za siebie
za mnie
po latach
ślino-odpornie

stwardniałem

i czystość daru
radość za radość
bez obowiązku
poczucia wdzięczności

miłość

tej jednej miłości bez
obojętności na innych
symbolicznego konwenansu
zakamuflowanego

ego

w umiejętność kochania
czy mieć kogo kochać
pytanie
nieumiejętność choć
obiektów miliony
bliźnich bezczynnej

mowy

wszechmocny twórca kamieni
nie do podniesienia przez siebie
wszechwiedzący twórca pudełka
o nieznanej sobie zawartości

pokochałem te właśnie
choć nie potrzebuję
ich
kochany bo kocham

a kocham w nich inne
świat ludzi drzewa
i żigolaka
którym kiedyś byłem

nieseksualny apostata
kochający

charytatywnie

Inspiracja E. Fromm, The Art Of Loving (O sztuce miłości, przeł. Aleksander Bogdański, PIW, Warszawa 1971

autor

G72A

Napisany: 2011-12-21 Dodano: 2011-12-21 03:26:00

Ten wiersz przeczytano 730 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie