Złodziej

o Łukim

Osoba mająca w sobie niewyobrażalną potrzebę miłośći
Tak, to ja, ja która dałam, kochałam, zostałam niedoceniona, może i tym skrzywdzona
Me serce jest jak wszechswiat, który oddałam komuś kto zabrał bez cząsteczki wdzięczności
Teraz widzę szyderczy śmiech i podswiadomy przepływ myśli od złodzieja, iż dałam zbyt wiele
Złodziej wie, że dostał zbyt wiele, sam siebie nie docenia
Złodziej dał mi ciało, lecz dał mi po prostu za mało
Chciałam tylko cieszyć się tym co mam w sobie, zostało mi to zabrane, jak zabawka dziecku
Teraz płacz, rozczarowanie, tęsknota i malutka nadzieja, że mój wszechświat się odbuduje, że złodziej wroci i może odda
Mam nadzieję, że ten złodziej nie jest przestępcą........

autor

karolinus

Napisany: 2007-09-04 Dodano: 2007-09-04 13:33:29

Ten wiersz przeczytano 545 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Obojętny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie