O zmierzchu

przez ścieżek samotnych, drzew śpiących o zmroku
parkowe zakątki szeleszczą co kroku

ptaki spłoszone zrywają krzyk nocy
drewniane wrota wiatr targa w niemocy

już blisko, zamczyska mury śpią w mroku
księżyca blask świeci w kamiennym progu

wejdź, czekam, słyszę szept z bliska,
powoli idę dziedzińcem zamczyska,

pochodnię dzierżąc widzę krużganki,
nad nimi dachy wysokie, ceglane blanki

wtem postaci białej ślad w oknach miga
zapachem róż za rękę chwyta

podążam śladem słodkich obietnic,
namiętne szepty kuszą w głębi

komnat odgłosy milkną nagle,
cisza w skroniach tętni jak szable

nie zwalniam kroku, idę wciąż dalej
gdzie róż poświaty dostrzegam żagle

płoną w kominku, tam obok stoi postać zwiewna
czekam na ciebie przez wieki, kroplami pożegnań

tak, wiem, śniłem o tobie każdej nocy
wędrując przez lata zwątpieniem niemocy

wyciągam rękę by dotknąć jej dłoni,
jasne włosy, biała suknia jak kwiat w pokłonie

nagle wszystko znika, nie ma zamczyska
znów jestem w parku, dzień świta, czar pryska

autor

Svennnn

Napisany: 2013-10-24 Dodano: 2013-10-24 08:18:46

Ten wiersz przeczytano 771 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie