Życie po życiu

Z prochu jesteś i w proch się obrócisz
w to kościół nam wierzyć każe
a śmierć tak potrzebna ziemi naturze
rozwiewa o życiu ostatnie miraże

Ma być mogiła i dół w ziemi głęboki
koniecznie z krzyżem, świecami
ma mówić potomnym o wiary potędze
i wiecznym istnieniu przed nami

Jedni chcą ziarnkiem być piasku na brzegu
gdy prochy toną w odmętach
przedłużyć tak pragną podróży tęsknotę
jak w dali ginących okrętach

Rozwiani chcą z wiatrem być inni po świecie
jak liście opadłe jesienią
grzesznicy przyjmując ”ostatnie oleje”
wierzą że grzechy tym zmyją

Posłali swe prochy niektórzy w rakietach
tam bliżej mówią do Boga
innych ogarnia już strach tu za życia
przed piekłem i czyśćcem trwoga

Tacy jak ja zaś, się żywiąc poezją
i w nich zawierają tęsknoty
liczą na pamięć w pożólkłych kartkach
po śmierci, na tutaj powroty

autor

Gregcem

Napisany: 2020-04-23 Dodano: 2020-04-23 07:51:05

Ten wiersz przeczytano 650 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie