.. Błogosławieństo szelestu...

Asi, za to że nie potrzebuje szelestu skrzydeł...

I słychać tylko trzepotanie skrzydeł...
Miliony drobnych istot wydających z siebie przeraźliwy pisk... Moi bracia... Chronią mnie przed moim paskudnym, zgniłym wnętrzem. Przed tym potworem pustki zaglądającym w moje obłąkane oczy...
Nie chce widzieć nikogo po za nimi...
Nikt mnie nie obchodzi, żyję w moim własnym chorym świecie, pustych obietnic, złamanych zaklęć i słów.
Gdy nikt mnie nie chcę oni są ze mną moi bracia... Ich skrzydła osłaniają mnie przed złem, które mnie pożera. Żywią się trucizną mej krwi.
Upadłe anioły, zapomniani bogowie. Moi niewolnicy i władcy...
Szelest ich skrzydeł ukołysa mnie do snu.
A nad mą kryptą znowu zalśni słonce...

autor

eternal child

Napisany: 2005-01-27 Dodano: 2005-10-12 21:28:01

Ten wiersz przeczytano 554 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie