Dwa czasy

był – a już jego nie ma
ktoś wyrwał drogowskazy
utracił orientację gdzie jest
zamyka oczy bo łzy zamazują obraz
patrzy oczami duszy
podąża za głosem serca
jest wsparciem w jego żalu

żółte mlecze na łące
tworzą czarne plamy na zieleni
zaś lazurową kopułę zakryła szarość
słowa ugrzęzły w ciszy
owinięte szczelnie szalem smutku
jego czas dobiegł końca





24.04 – 25.04.2014.

autor

kazap

Napisany: 2015-04-17 Dodano: 2015-04-17 09:21:01

Ten wiersz przeczytano 1805 razy

Oddanych głosów: 42

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie