* (taki byłeś...) z cyklu...

taki byłeś
okrutny jak Szekspir
i jak dziecko
obłąkany
w szpitalu psychiatrycznym dorosłości


mieliśmy tam swoje pokoje
biało czarne ściany dni i nocy


kontrolowany dopływ powietrza
przez kontrolowanie uchylane okno


pamiętam twoją bladą twarz beznamiętne oczy
których źrenice jak groty strzał
kiedyś zatruły moją niewinność dziewczęcość
i wieczorne monotonne bzyczenie żarówki


a potem twój krzyk


łamiący jak sekator
kruche gałęzie mojej stabilności


wibrujący w zamkniętych drzwiach
których nie mam za co złapać


wrzask schwytanego zwierzęcia
w czasie nocnej eskapady, ucieczki z tego
miejsca


stąd nie ma ucieczki



o czym mówi twoja przezroczysta twarz
dryfująca w zmarszczkach korytarzy
ciało stanowcze jak gumowy materac
zniewolone pamięcią elektrowstrząsów konsekwencji
niezdolne już by wykonać
jakikolwiek
własnego autorstwa gest


czasem widzę cię
przez dziurkę od klucza
którego nie mam


czasem mijamy się
bezbarwni
nie rozpoznając (?)
dawnej emocjonalności


czasem spotkamy się w sali telewizyjnej
posiedzimy chwilę
nie razem – obok
oglądając jakiś nieważny serial
i wrócimy do innych pustych pomieszczeń
ze swoimi lekarstwami
nabrzmiałymi żalem myślami


ty to ja
i zarazem
ktoś inny…


popatrz, skończyliśmy tak samo


bezpłciowe dramaty w szpitalu psychiatrycznym
naszej dorosłości


i nikt z nas już nie ma siły być autorem
czyjejś sceny


tacy byliśmy piękni
kiedy malowałeś mnie krwią
jak Szekspir swoje kobiety
tacy byliśmy żywi
kiedy mogliśmy
się ranić
oskarżać
kochać
zabijać
dotykać


czuć

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2007-07-25 18:45:00

Ten wiersz przeczytano 601 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie