*** /wejdę naga jak dziecko/
wejdę naga jak dziecko do morza tej nocy
miękka toń kolebiąca bije sercem w brzeg
gwiazdy wieczne anioły głaszczą mnie
skrzydłami
przemieniając zlęknienie w ażurową mgłę
jestem nikła a jednak widać mnie z
kosmosu
gdy umykam na dobre wierzeniom i snom
cisza z ciemni wyplata chłodne smugi
bryzy
liżąc czule powieki przemęczonym łzom
księżyc złoży mi ukłon i rozwinie z
blasku
jaśniejącą aleję do słonej mogiły
będę chciała tam pójść
będę chciała tam pójść
będę chciała tam ujść
https://youtu.be/HNWnYrQ6NEg
autor
Wanda Kosma
Dodano: 2020-07-22 19:00:39
Ten wiersz przeczytano 2110 razy
Oddanych głosów: 68
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (44)
jak zwykle pięknie
pozdrawiam serdecznie
Po właściwej. Bardzo dziękuję :)
Nie wiadomo po której stronie będzie ktoś na Ciebie
czekał...
https://www.youtube.com/watch?v=TiQ7cyjN0MU
Jesteśmy cząstką kosmosu. a jednak nasze miejsce jest
na Ziemi mimo trudnosci trzeba zyć
Poruszajacy wiersz.
Pozdrawiam serdecznie Wandeczko :)
Dziękuję :)
Powracam do tego wiersza. On coś we mnie transformuje.
Szkoda, że nie można postawić więcej punktów.
Dziękuję.
Przejęłaś mnie tym wierszem poczułem się taki mały a
jednak widoczny z kosmosu dla istot tam żyjących a
może wszystko wiedzących?
Niesamowity wiersz :)
Utwór z bardzo wysokiej półki Wando. Wyszukane
metafory.
Piękny wiersz. :)
Pozdrawiam z uznaniem :)
to ja będę podglądał Ciebie i Twoją piękna nagość tej
nocy ....
Pani Wando,
Jakież trzeba mieć bogate wnętrze, żeby pisać w taki
sposób...
Jestem zaszczycony, że mogłem przeczytać.
Pzdr
Wiersz nietuzinkowy, zatrzymuje...jakoś smutkiem
Wandeczko powiało...serdeczności :)
Dziękuję kolejnym Gościom. Pragnę delikatnie
przypomnieć, że autor nie jest tożsamy z podmiotem
lirycznym. Pozdrawiam :)
Posłuchaj mnie W...
nie idź tam.
Tam nic nie ma,
a może inaczej, jest tam już tylko NIC.
Sztuką jest BYĆ na przekór tym, dla
których składasz dłoń w pięść i palcem ze środka
wskazujesz kosmos )
Wiersz jest piękny.
Dzielna bądź, pozdrawiam.
Posłuchaj mnie W...
nie idź tam.
Tam nic nie ma,
a może inaczej, jest tam już tylko NIC.
Sztuką jest BYĆ na przekór tym, dla
których składasz dłoń w pięść i palcem ze środka
wskazujesz kosmos )
Wiersz jest piękny.
Dzielna bądź, pozdrawiam.