* * * ( zasiana przypadkiem...

* * * ( zasiana przypadkiem . . . )

Zasiana przypadkiem
Urosłaś we mnie
Poezjo – i za to jestem ci wdzięczny !!!
Oplotłaś swymi korzeniami moją duszę
Przerosłaś nimi płuca i serce
I stałaś się krwią i powietrzem
Którym dzisiaj oddycham
I wniknęłaś głęboko w umysł i w wyobraźnię
A ja cierpliwy siedzę pod twym drzewem
I z najpiękniejszych słów
Które przychodzą mi tylko na myśl
Tkam wiersze o mym przemijaniu

Ja mijam
A ty mijasz ze mną
Napiszę jeden wiersz
A ty na piasku życia
Zostawiasz jeden odcisk swojej stopy
Podążasz za mną wszędzie
I jesteś jak mój cień
Który nigdy mnie nie opuszcza
- I za to cię lubię !!!

Jesteś drzewem i wydajesz na świat owoce -
Tylko nie są to pachnące jabłka
Które można ze smakiem zjeść
A moje wiersze – owoce wybujałej wyobraźni
Które zwieszają się z twych gałęzi
I są jak najpiękniejsze girlandy zwrotek
Kto chce to zrywa je i zabiera z sobą do domu
Zabiera ich zapach i smak odziany w treść
A ja wtedy jestem taki szczęśliwy !
( I ty chyba też . . . ???)
Że ktoś docenił mój twórczy wysiłek
I zabrał z sobą jeden wiersz
Który cierpliwie tkałem z najpiękniejszych słów
Które przychodziły mi na myśl
Tkałem siedząc pod twym drzewem właśnie
Poezjo
Siedząc i pisząc
I powoli przemijając . . .


Robert Kruk, 08.06.2006r.

autor

Robert Kruk

Napisany: 2006-06-08 Dodano: 2006-06-09 07:08:58

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie