0.5

drzewa bezlistne garbią się nad ścieżyną
leże w jej środku skażony zwątpieniem
drzewa kościste garbią się nad mą winą
ich szkielet okrywa dalszą drogę cieniem

za mną pustka bez wyrazu ,bez zapachu
za mną powietrze stoi ,woda nie płynie
za mną ludzie nie kłamią ,nie ma też strachu
nie mam przeszłości ,upływa czas jedynie

gdzieś się rozmywa ta zielona utopia
co w pióropusz liści chowa mdłą radość
co w jedną masę dzień każdy przetapia
ten brak nadziei zawstydza mnie jak nagość

patrzę przed siebie z gasnącym zapałem
jestem zmęczony mrużę bezsilne oczy
młodość! Ten cudowny czas… chyba przespałem
słyszę wrogie kroki to czas ku mnie kroczy


Gustaf

autor

Gustaf

Napisany: 2007-04-12 Dodano: 2007-04-15 18:41:57

Ten wiersz przeczytano 815 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie