A...
kiedy przyjdzie jesień twojego życia,
Co smutek wywoła na bladej twarzy,
Zadumaj nad sensem swego oblicza,
Na skutek czasu ,co włosy twe szarzy.
Przestrzeń spowije kolorów szarością,
Byś choć przez chwilę ,dostrzegł piękno
świata
I poczniesz pałać do niego miłością,
Bo zgaśnie w twym sercu iskry poświata.
Początek czy Koniec? w głowę zachodzisz.
Nie wie co począć zagubiona dusza.
W dramacie agonii ,ludzkości burza.
Na Aureoli Życia sie odrodzisz
Lub czekać cię będzie wieczna katusza.
Niechaj więc wnętrze się złem nie
zadłuża.
autor
Damian Rabażyński
Dodano: 2008-11-23 02:05:44
Ten wiersz przeczytano 1663 razy
Oddanych głosów: 29
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (24)
od tego jak kroczymy przez życie zależy nasze życie
po. refleksyjny wiersz.
piękny wiersz i z świetnym przesłąniem - jestem na
mocne tak
Jak przestroga, że kiedyś trzeba zrobić "rachunek
sumienia". Pięknie opisałeś tę chwilę słowami.
Pozdrawiam:)
ciekawy wiersz pelen zadumy. czesto jestesmy
zagubieni w swoim zyciu,ale wazne by umic sie odnalesc
choc czasami .
hmm... jesień życia i związane z tym refleksje
nad sensem istnienia... ciekawe wersy
trzeba żyć tak, żeby nie było żal za przeżyte chwile
gdy czas włosy poszarzy, życie takie krótkie
Piękny wiersz ... dobre przesłanie :)
Pozdrawiam
Bardzo mądre przesłanie w Twoim wierszu i sama często
się nad tym zastanawiam dlaczego im więcej okazujesz
serca człowiekowi ( dla mnie każdy jest człowiekiem)
tym większa spotyka cie za to nienawiść ,ale myślę ,że
jest to zazdrość spowodowana tym ,że dana osoba po
prostu nie potrafi kochać nikogo.Dobry wiersz i lubię
gdy wiersz zmusza do wyciągania wniosków i
zastanowienia się nad treścią.Nie wypowiem się nad
budową wiersza , ponieważ nie jest to moja mocna
strona.
Pracujemy całe życie na swój wizerunek to sens wiersza
i żeby złapać to co podnosi człowieka by śmierć była
łagodniejsza Wiersz jest refleksją Bardzo ładny w
swojej wypowiedzi Na tak!