Adamowe żarciki /scena1/

O zimo, znów cię widzi na wskroś moja dusza,
pamiętna zimo - minus 40 Celsjusza,
spowita nocnym szronem, pachnąca spaliną
kiedy w centrum Warszawy aut potoki płyną.
I gdy rankiem do sklepu pijak się przemyka
a stróż opatulony zgarnia śnieg z chodnika.

Właśnie przed kamienicą staje czarna Wołga,
Tadeusz wypadł z wozu, do bramy się czołga
przez zaspę którą właśnie stróż usypał z trudem
łącząc puch śnieżnej bieli wespół z miejskim brudem.
Przez tę zaspę taranem brnie Tadeusz dziarsko
jak Chan porwawszy z Krymu swą ordę tatarską
z krzykiem. Do boju wiara ! , w górę wznosząc ramię
członki całkiem bezwładne przemieszcza ku bramie.
Lecz, że zapał ostyga, więc o pomoc prosi,
widać, wraca z pijackiej libacji od Zosi......

Paweł Knobloch 25.11.2005

autor

Paweł Knobloch

Napisany: 2005-11-25 Dodano: 2005-11-25 00:09:35

Ten wiersz przeczytano 509 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie