Daleki ląd...

W oddali…

Słońce miłe późno zachodzi;
pióropusz rzęsistych promieni rodzi.
Niebo złotem czerwieni malowane;
samotne, nikłym puchem odziane.
Polany wiatr ciepło otula;
wolny dziko bezwiednie hula.
Wśród fal mocnej zieleni;
domek jasny się mieni.

Zapomnienie…

Głaszcze cichutko zwiewne marzenia;
szukam beztrosko sensu istnienia.
Zaduma tworzy wonne widoki;
powolnej wyobraźni zasnute kroki.
Tonąc, przenikam świata mór;
płynę wśród słodkich chmur.
Zostawiam ciało, ciężkie kości
uciekam od marnej rzeczywistości.

Pragnienia…

Dłońmi blasku nie sięgam;
ranną duszą wciąż przysięgam.
Ta jasna dal nieskończona;
dziwnym, pustym mitem osaczona.
Nigdy me myśli uśpione;
wolą życia wciąż toczone.
Słońce jednak już zachodzi;
beze mnie daleko odchodzi…

autor

Widmo

Napisany: 2004-04-24 Dodano: 2004-07-26 23:31:50

Ten wiersz przeczytano 512 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie