Adonis

Mój Adonis kwiat Wyszkowa,
Jest jak wielka stara krowa,
Choć to może jest obraza,
Dla tej krowy wielka skaza,
By ten taki wzrost z głupotą,
Był równany z jej istotą,
Lecz nie sposób nie zobaczyć,
Jak nas sobą zacznie raczyć.
Tę subtelność w wielkich oczach,
I fryzurę na łaciato,
Łeb ten wielki,
A w nim pustka,
Jakby rosła tam kapusta,
I tę dzikość w wielkich oczach,
Gdy byk leci i ją mija,
Ona znowu jest niczyja,
I te nogi co jak tyczki,
Przelatują obok bryczki,
Gdy inseminator jedzie,
Może poratuje ją w jej biedzie,
I tęsknota też się zdarza,
Ale dziw mnie na to bierze,
Bo krasula nasza droga,
Jest ułomna w tym nieboga,
Co przeżyła to przeżyła,
Tyle tylko, że nie była,
I ten byt swój nieświadomie,
Zawiesiła na ogonie,
Czego jeszcze tego nie wie,
To jest problem co do śmierci,
Będzie jej się w łbie kręcił.

autor

iwona721226

Napisany: 2016-09-18 Dodano: 2016-09-18 20:34:35

Ten wiersz przeczytano 1060 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Ironiczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie