Adwentowe dłonie

widzę dłonie Józefa
wykonujące ruch tam i z powrotem
wzdłuż drewna

choć przepełnione obawami
odrzucając natarczywe myśli
co teraz będzie z matką i dzieciątkiem?
z każdym posunięciem, pracują coraz pewniej

szorstkie odpryski utkwione w dłoniach
maleńkie drzazgi co są jak krzyże
czas głęboko osadził
w decyzji pozostania z nią

przecież mógł zamknąć dla niej serce
zapomnieć o geście otwartych dłoni
a sprzeciwiając się po ludzku
skazać na ukamienowanie

ale najmilsi, Józef otworzył swe serce
z ojcowskim oczekiwaniem
przyjął Matkę i dziecko
pozwolił by stali się częścią jego życia

to właśnie te spracowane dłonie
które otworzył,jako pierwsze
trzymały w ramionach tą niewinną istotę

widzę dłonie Jana
zmaltretowane pustynnymi burzami
i szarańczą wyciąganą z piaskowych skał
jako resztka gwiazdy betlejemskiej

czy to wiatr wyjący jak wilk
już dawno stracił siłę aby wołać
czy może Jan, niosący dobrą nowinę
w swojej samotności?

to właśnie ta samotność
wystarczy aby dorosły mężczyzna oszalał
ze szczęścia, słysząc szept Boga

Zbliża się. Nadchodzi
Przygotujmy swoje serce i ręce
by w pełni poczuć jego boską miłość
w poświęceniu i przyjściu na świat

modlitwa nie jest łatwym zadaniem
mimo cierpienia, bądźmy otwarci
bo w Duch Boży przychodzi w ciszy

kiedy nadchodzi
zaczyna się majestatyczny taniec
taniec Bożego Narodzenia
budząc to co ukryte pod śniegiem czasu

każdego dnia, nie tylko w Adwencie
uczmy się pokory w oczekiwaniu
niech nasze dłonie będą pełne dobroci
i miłosierdzia

a każdy dzień
naszym Zwiastowaniem
i oczekiwaniem
na Tajemnicę Wcielenia

autor

lasthope

Napisany: 2016-12-10 Dodano: 2016-12-10 13:29:02

Ten wiersz przeczytano 888 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie