Alienacja
Utwór Enigma. Forma prezentuje dwa odrębne zakończenia kierowane tym razem do odmiennych sytuacji. Wiecej o niej dowiedzieć się można czytając mój poprzedni wiersz.
Wyobcowany tonie w dźwiękach samotności
Symfonia ciszy grając na prastarej
cytrze
Spiętrza apoteoze goryczy całości,
Wszak duch ten z oków ciała nieprędko się
wydrze.
Reinkarnowana moc modłami łzy suszy
Na oścież otwierając przeznaczeniu wrota
Dyrygentalne fatum igra z losem duszy,
Bo istota nieszczęsna to wieczny egota.
To zagubiony embrion ludzkiego
stworzenia
Raniony, miota się brnąc w Chrystusowe męki
I na próżno tu szukać pomocnej mu ręki
1. Gdy emocje opadną - unika płomienia
A klękając wnet przyzna to nadwyraz
skrycie
Obłudnie? nie... po prostu - ubóstwia cię
życie !
2. Pochłonięty cierpieniem katuszy
płomienia,
Gdy egzystencja jego zapada zenitem
Zmarłym dla świata tylko - zapomnianym
mitem.
Pozdrawiam i zapraszam do głębokich przemyśleń :)
Damian Rabażyński
Komentarze (20)
wszelka alienacja niesie straty dla tegoż bo nawet
gdy sztukę tworzy lub odkrywa umrze jak mit a może
opowieść kogoś bliskiego.Wszystko co robimy robimy dla
postępu i innych aby trop zaznaczyć Bardzo dobry
wiersz przemyślany wiedza socjo i psychologiczna
Wiersz wartościowy Wyrazy uznania Dobra poezja
autor jakoby zmusił mnie do poczytania kilka razy i
odniósł skutek zamyśliłam .
ładny wiersz.i te dwa zakończenia...ciekawy
pomysł.dziękuję za komentarz.pozdrawiam
Samotność spowodowana izolacją od społeczeństwa na
własne życzenie i ...dalej nie wiem( chyba wykracza
ponad poziom moich
możliwości), ale sadze że jest to jakby upajanie się
własnym cierpieniem spowodowana niezdecydowaniem w
wyborze właściwego rozwiązania i wyjścia z sytuacji.
cóż nie będę tu plotła wielu słów ... wszystkie co
piękne zostały zawarte w tym sonecie ...
dwa wyjścia jak dwa światy.. jednak jakże współczesne
..
Pozdrawiam z plusikiem :)