Alkohol i poezja

Puste butelki, znów poraniona twarz, tysiące słów wypowiedziane nie w czas,
To właśnie moje rany, moje serce i rozum stwarzają problem cały.
Ponieważ serce pragnie miłości, ale rozum daje nam obraz przyszłości,
Wybrać jest trudno, czasami nie warto mieszać jedno z drugim,
Jednak dwie rzeczy bez siebie nie istnieją. W wielokrotności ,
wypowiadane przez wybitnych, uczonych słowa,
nie potwierdzają tego co myśli poety głowa,
bo on połączył miłość z rozumem i tak powstał dla romantyki szacunek .
Z połączenia wyszły też pewne nie jasności, doszedł alkohol który wszystko zniszczył,
Poeta ranił kobiety aby zobaczyć prawdziwy ich ból, potem przepraszał i błagał o przebaczenie…
I każdy następny tak robił, pił i przepraszał żeby zły wizerunek zamazać… i zamazał, i temat swój zdobył na wiersz.
Napisał wiersz, minęły wieki, i teraz jest znów czytany,
Minęły wieki, a nikt się nie zastanawia ile on kobiet zranił.
Powtarzam te słowa, i powiem raz jeszcze, „minęły wieki” a TY czytasz poety wiersze.
Nie czytaj, zostaw, to dla niewidomych, dla tych co mają ślepe sumienia,
To dla tych którzy nie dostrzegają sensu naszego istnienia.
Dlatego nie dla mnie sukces za czyjąś krzywdę, nie będę niszczył dla wierszy płci przeciwnej,
wolę kochać, i dopiero poznając miłość coś napiszę, bo mam czas…
Ciszej… poeta się budzi, znów będzie pił by potem znów przeprosić…
Lepiej już idź… szybko… on znów będzie pic…

autor

grzesiek149

Dodano: 2007-07-25 11:18:37

Ten wiersz przeczytano 2862 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie