Angelika

„Angelika”

Z kwiatem za uchem, wśród misternie ułożonych włosów
W sukni tak długiej, że jej tiul zasłania nogi
Splata swą dłoń z dłonią towarzyszącego jej mężczyzny, dodając mu powagi

Gdy się pojawia
wygląda jak spadająca gwiazda po bezgwiezdnym niebie
Oświetlająca ukryte w ciemności drzewa i drogi
Jak rzeka płynąca wśród piasków pustyni
Kwiat rosnący na ziemi przykrytej popiołem



Jeżeli swą obecnością
nie zatrzyma na dłużej
nawet jednej pary oczu pędzących z miejsca na miejsce
nie utkwi nawet na chwilę w choćby najdrobniejszej pamięci
Jeżeli zaplącze się w sieci milczenia
Jeżeli na jej widok nie zadrży przez nią żadne serce

Nie wiem, naprawdę nie wiem
Co może spowodować
By dusza człowieka przekroczyła granicę
dzielącą obojętność
od zachwytu pięknem

autor

utkanyzmarzenia

Napisany: 2014-02-17 Dodano: 2014-02-17 12:47:12

Ten wiersz przeczytano 945 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie