Anioł

Włosów czupryna,
niebiańskie oczy.
Patrz, patrz! Tam anioł przed nami kroczy.
Spod aureoli
spogląda dumnie.
Ale cóż to? Stanął przy trumnie?

Wokół kobiety zapłakane chodzą.
Mokrymi oczami dookoła wodzą.
„Nie płaczcie ludzie!” – chciałabym powiedzieć –
„Przecież wasz zmarły do Pana pojedzie.”

Anioł, stojący dotąd obok trumny,
bierze zmarłego
i leci w niebiosa.
Wtem Bóg otwiera przestworza dla niego.
„Pan jest miłością!” – krzyczą chóry Jego.

autor

BaskaCzyliJa

Dodano: 2006-04-23 11:58:54

Ten wiersz przeczytano 759 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie