Anioły Ciemności - tęsknota radości
Z Ciemności wyłonił się świat I w ciemność bez dźwięku powrócił Słowo było u boga A człowiek je odrzucił. Lecz słowo nie przemija ...
Na końcu świata na granicy ciemności
Walczyły anioły skąpane w nicości
Tańczyły w uścisku miłości splątane
w ostatnich promieniach światłości
skąpane
był taniec i walka i światłość i noc
i wielka namiętność, zapomnienie i moc
na skraju przepaści złączone w uścisku
zatracone w nicości bez granic dla
zmysłów
Droga przemija i światłość i noc
anielski ten taniec spowity jest w głos
muzyki co światu kształty nadaje.
Dźwięku co sprawia że świat znów
powstaje.
autor
Sombreange
Dodano: 2014-11-17 23:27:51
Ten wiersz przeczytano 939 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
Powiem krótko, podoba mi się ten wiersz.
Pozdrawiam.
Bardzo dobry wiersz.Podoba mi się.Pozdrawiam
Namiętnie opisana legenda o upadku i walce dobra ze
złem.
Nietuzinkowy!!! Filozoficzny!!!! Udany!!!
Klimatyczny!!! I jeszcze głęboka myśl teologiczna!!!!!
Nie mówiąc już o cudownych rymach.
Ludzieeee! Trzymajcie mnie!!!!!!!
Ciekawy filozoficzny wiersz,
nietuzinkowy.
Podoba mi się.
Pozdrawiam serdecznie;)
Głębokie gramatyczne rymy (częstochowszczyzna) raz
żeńskie, a raz męskie. I tyle w tym głębi.
udany klimatyczny wiersz pozdrawiam
Piękny, 'bez granic'.
głęboka teologiczna myśl
z elementami s.f………
dobre !
pozdrawia
Ladny taki klimatyczny pozdrawiam
Ładny:-) . Dobranoc