Antonina

Dawny obraz mam w pamięci: późna jesień, albo zima,
przy kominku na fotelu siedzi babcia Antonina,
siwe włosy ponad czołem ułożone w grube sploty,
a w uśmiechu z prawej strony ukazuje się ząb złoty.

W grubym swetrze z wełny owczej, w kolorowe wzdłużne pasy,
babcia sama go zrobiła, takie wtedy były czasy,
na szydełku lub na drutach dopieszczała swe robótki,
Przy naftowej lampy blasku, wieczorami, bo dzień krótki.

Zabawiała czasem gości na weselach i na chrzcinach
do dziś nucę jej przyśpiewki, tego się nie zapomina,
malowała też pisanki, kiedy się zbliżały święta.
Taka była Antonina, taką będę ją pamiętał.

autor

Fred

Napisany: 2019-03-31 Dodano: 2019-04-07 07:59:30

Ten wiersz przeczytano 1906 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie