Autoportret

Jaka ja jestem skomplikowana
Czasem przez siebie niezrozumiana.

Wszystko inaczej, wszystko nie tak
Wszystko niejasne, określeń brak.

Pragnę spoglądać na życia obrazy
Jak inni ludzie,
Bez takich zwątpień i takiej urazy.

Czemu nie wierzę
Czemu nie ufam
Czemu się lękam
Czemu po linii życia
Tak bardzo się błąkam.

A może właśnie
To co postrzegam
A czując, tak sądzę
To jest prawdziwe
A inni błądzą.

A może czekam na słowo – czar,
Które mi powie,
Że to co czuję, to wielki dar.

autor

koreaneczka

Napisany: 2005-11-05 Dodano: 2006-02-08 19:38:33

Ten wiersz przeczytano 529 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie