Autoportret

Bo do mnie, paniedzieju, świat sie śmieje.
Sam nie wiem, gdzie przyczyna leży tego.
Normalnie, rano wstaję i już dnieje.
Bo to, patrz Pan, bierze się ot tak, z niczego.

Rano kąpiółka, tak zwyczajnie, pod prysznicem -
smaruję ciało adidasa siałer żelem.
Później koszulka na krochmalu i pomalu.
Do szczęścia, wisz Pan, trzeba mi niewiele.

Gdy już nonajron i spodenki mam przy skórze,
do kuchni, Panie tego, na śniadanie.
Radość w oczach. Już mówiłem? To powtórzę:
jestem szczęśliwy, z resztą patrz Pan, Drogi Panie.

Ja wszystkim panom mój styl życia bym polecał.
A paniom też, leciutki luzik nie zaszkodzi.
Trza się usmiechać, kiedy cały świat podnieca -
ze łzami w oczach, na poboczach, nie uchodzi.

Ja jestem facet, dla kobitek i dla kumpli -
jak w dym się do mnie garną, do usmiechów.
Do energii, co brzmi krokiem, jak w takt drumli,
rechotu z żartów, co wybrzmiewa mi z bebechów.

Jestem prostakiem, do połowy, choć subtelnym.
Ten obraz siebie,chcę zapodać wszem i wobec.
Grzesznikiem bywam - takim trochę, jak kościelny.
Na tacę zbieram. Co na tacy? Trudno orzec.

autor

Cezary Krzysztof Morświn

Napisany: 2017-01-11 Dodano: 2017-04-11 10:40:36

Ten wiersz przeczytano 1431 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Zdrowie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie