babci
nie szkodzi że twój portret
rozmazują deszcze
i że chryzantemom
zrzuca płatki wiatr
że pamięć się dopala
jak wymienne wkłady
w mieniących się zniczach
coraz bardziej zdobnych
nie szkodzi że umarłaś
spotkajmy się znowu
za rzeką horyzontu
w stodole ze słońca
z gwiazd udoisz mleko
do sklejonego dzbanka
nakarmisz podróżnika
wierszem o miłości
który pół wieku wcześniej
napisał sam Bóg
Komentarze (31)
Wracam do tego wiersza wielokrotnie.
Jest doskonały.
Jak wspólny mianownik miłości międzypokoleniowej,
pamięci o najbliższych, z którymi spędzaliśmy
najlepsze chwile.
Wiersz jest przepiękny metaforami życia i hymnem
nadziei.
Miłość w nim ukazana jest silniejsza od śmierci.
Dziękuję za ten wiersz.
Kłaniam się nisko.
Wszystkie babcie podziwiają serce wnuka. I oby się nie
zmieniło.
Wilki przyszły tutaj z pewnym wahaniem, bo to wiersz
dla babci...
Ale jakże piękny:)
Ukłony i pozdrowienia Poeto:)
A babcia uśmiecha się z góry...
Miłość czuć w wersach…
aż żałuję, że nie znałam żadnej mojej babci. Zmarły na
długo przed moim narodzeniem.
Przepiękna Poezja, wzruszająca
i wyjątkowa, choćby przez metaforykę.
Serdeczności ślę Poeto, Karolu:)
Zaniemówiłam. To relacja i miłość nie do
zdefiniowania, nie do opisania - a jednak Tobie w
prostych słowach udało się oddać jej istotę. Wspaniały
wiersz, będę go miała w myślach przy grobie mojej
Babuni. Pozdrawiam serdecznie :)
Nic nie szkodzi...kiedyś się znów spotkamy...piękny
wiersz przepełniony wiarą...pozdrawiam :)
Śliczny wiersz, poruszający...
Chwyta za serce
Pozdrawiam serdecznie :)
TAK, bo śmierć to tylko początek nowego życia a nie
koniec i wierzący to rozumieją
doskonale i w to zawsze wierzą
Ujmujący,trąca jakieś czułe struny,pozostaję pod
urokiem wiersza,pozdrawiam serdecznie.
Wymownie, ciepło i wzruszająco, pozdrawiam serdecznie.
wspaniały, nietuzinkowy wiersz,
zawiesiłam się czytając.
pozdrawiam serdecznie.
Przepiękny wiersz pełen zadumy i miłości.