Babcia.
Cóż mogę powiedzieć,
mając tak mało lat.
Jakie było Jej życie,
jaki był Jej świat?
Ma piękne duże oczy,
Łagodnie uśmiechniętą twarz.
I bardzo ładnie Jej w siwych włosach,
które zaznaczył czas.
Nauczyła mnie kochać,
nauczyła mnie żyć.
I moje wdzięczne serce,
nie przestanie dla Niej bić.
Komentarze (11)
Pięknie napisałaś o swojej babci , moja była cudowna
kochana i szczera tym wierszem spowodowałaś że
wspomnienia powróciły i za to dziękuję.
Cieply, wiersz.Dobrze sie go czyta.
szczęściem jest mieć i znać kochającą babcie ja swoich
nie znałam....ładny wiersz...pozdrawiam
Muszę przyznać że bardzo ładny wiersz i aż nie mogę
uwierzyć że podpisujesz się jako staruszka..chyba że
jeszcze ta młoda staruszka..ale co wtenczas z
babcią..powodzenia
Takich więcej proszę-kto miał wspaniałą babcie
doceni:)
Bardzo ładny wiersz,też jestem babcią
i wzruszyłam się czytając.Pozdrawiam serdecznie.
Pewnie wszystkie babcie są niesamowite, a nasze zawsze
wyjątkowe :)
Piękny hołd Babci, nie wszyscy potrafią docenić trud
wychowania małego człowieka.
Babcia dla wnuków jest bezpiecznym mostem
do krainy szczęścia i słodyczy...ładny i wzruszający
wiersz...pozdrawiam :)
Skromny, ale prawdziwy wierszyk. Uznanie i +!
cóż można powiedzieć patrząc na przemijający
świat...chyba tylko to ,że w życiu rożnie bywa..trzeba
tylko umieć z niego korzystać