Babilon

Babilon ludzkich uczuć upada
Sypie się i sączy jak krew Adama
Wypala ostatnie tchnienia nadzieji
I nim spojrzymy w przyszłość sen w koszmar się zmieni

Śmierć gotowa na łowy
Już czas-woła Marduk
Nim przeleci wszystkie dwory
Usiądzie na marmur

I wzrokiem obejmie wszystkie ludy Ziemi
Kogo zgładzić już trzeba ?? A komu żyć w kądzieli ??
Jednym lampiony gasną drugim lampiony świecą
Nim człowiek upadnie demony go zjedzą

I upadł Babilon z wielkim hukiem
Jak człowiek upada gdy go stłamszą butem
Nawet tchnienia nie oddał na wspomnienie świata
Bo Babilon twór wieczny ze śmiercią się brata

A ona bezradnie patrzy na ruiny
Wie ,że nie Marduk ją zawiódł ale Bóg prawdziwy
Bo gdy nadejdzie kiedyś ostatnia godzina
Śmierć prace otrzyma… aż nadejdzie Maryja.

autor

LaMpArD

Napisany: 2008-05-12 Dodano: 2008-06-01 02:44:56

Ten wiersz przeczytano 1039 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie