bądź jak syzyf
w chwili gdy kamień który dźwigał
po raz kolejny stacza się ze szczytu
cierpliwy i silny
bo trzeba wszystko utracić
by móc na nowo zyskać
stracić wzrok by widzieć głębiej
umrzeć
jak obumiera ziarno rzucone w ziemię
aby ponownie ujrzeć słońce
i choć nie każde wzejdzie owocem
to w każdym jest gen nadziei
jak heroizm w syzyfie wracającym po
kamień
autor
karioka83
Dodano: 2017-09-06 19:31:53
Ten wiersz przeczytano 794 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (16)
widać, że starożytne ideały mogą być cenne dla
współczesnego człowieka
medal ma dwie strony, podobnie myślę o Syzyfie, nie
będę się rozwodzić, bo to nie czas i miejsce na moje
wywody
pozdrawiam :)
Dobry wiersz. Większości trzeba cierpliwości Syzyfa...
strącone lecz nie stracone ziarno
byle nie wzeszło kamieniem
Czasem trzeba wszystko utracić, by móc na nowo się
narodzić,
z pewnością wtedy doceniamy, to czego już nie mamy,
coś o tym wiem...:)
Dobry wiersz, miłego wieczoru karioka życzę :)
Dziękuję wszystkim pięknie za przystanięcie :)
Nea- a Tobie szczególnie za ciekawą miniaturkę w
nawiązaniu. Czy to Twojego autorstwa?
to bądź jak góra
którą nie zdobędziesz
a jedynie obejdziesz
lub opłyniesz
lecz nigdy wnętrza jej
nie poznasz
zwłaszcza że jak gdyby
i tak mądrość twoja
jak też słowa te
na pośmiewisko wyjdą w:):)
Ciekawy wiersz.
Powiązanie mitologii z Biblią.
Pozdrawiam :)
Mądrze napisane, pozdrawiam.
za Halinką53 Pozdrawiam:))
Zgadzam się z Halinką53
Pozdrawiam
Tak, w każdym jest ten gen :) Pozdrawiam serdecznie
+++
Gen nadziei przekazywany od zarania dziejów, to on
nadaje sens życiu...
Pozdrawiam serdacznie
Mariat- już wysłany mail ;)
https://www.youtube.com/watch?v=gxNZfI-gJCg
Dla przypomnienia Karioko tym co taki kamień
ciągle dźwigają.
Kari - mam pilną wiadomość dla Ciebie, ale nie mam
ścieżki - odezwij się na martor4@o2.pl