Bajka o życiu

Opowiem wam teraz szybciutko bajkę,
Bynajmniej nie o tym, jak kot palił fajkę.
Historia po krótce w niej opisana,
Dziewczyny co smutna i zapomniana.
Któregoś dnia, o poranku,
Stała samotnie w kącie, na ganku.
Nagle dla niej słońce zaświeciło,
W sercu znów nadzieja i dobro zagościło.
Powoli zaczęła odkrywać przestworza.
Smak rosy porannej, głośny szum morza.
Kiedyś chciała uciec, zapomnieć, wyleczyć
Zranioną duszę, co pełna złych przeżyć.
Lecz on jest obok i w miejscu ją trzyma.
Przytula i szepce, że czas zatrzyma,
Że kocha mocno i bez pamięci
I że już nigdy z jej drogi nie skręci.
Taka bezpieczna, taka kochana,
W jego ramionach wycałowana.
Już zapominała o tym, co było
O tym, co kiedyś się wydarzyło.
Wszystko, co dobre do niej wróciło.
Wspomnienia odeszły, została miłość.
I tak dawne życie poszłoby w zapomnienie,
Gdyby nie jedno okropne zdarzenie.
O 8:30 w wietrzny, zimny wtorek
Obudził ją budzik, złośliwy motorek.
I czary prysły jak bańka mydlana
Znów była smutna, zła, niekochana.
Jej książę odszedł, zostały wspomnienia
Pięknego snu i zapomnienia.
Więc jaki z tej bajki morał, kochani?
Sny to lekarstwo, a życie rani.

autor

Avrilkalavigne22

Dodano: 2009-07-17 21:45:15

Ten wiersz przeczytano 657 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie