Ballada o dzielnym Orle

"Od tych co w ziemskim śpią grobie, będziem mieli mogiły zieleńsze." L. Staff

Ostatni raz spojrzeli ku ojczystym brzegom,
opuszczają na zawsze Gdynię - orle gniazdo.
Nie zobaczą już polskich kwiatów, drzew i śniegu -
wyruszają w morze, pożeglują ku gwiazdom.

Na pokładzie na baczność stoją marynarze,
nie wiedzą, że nigdy do Polski nie powrócą.
Są pełni nadziei, już o powrocie marzą,
nie wiedzą... w morze kotwicę wieczną rzucą.

Niemcy atakują, wciąż huczą działa wroga,
świszczą nisko pociski, a wśród fal wzburzonych
mknie Orzeł dzielnie, nie straszna jest mu ta droga
bałtyckich głębi, zdradliwych wód niezmierzonych.

Po trudach zaciętych walk, do Estonii płynął,
ale polski okręt niechętnie tam witany -
zaledwie do portu tallińskiego zawinął,
podano wiadomość - "Orzeł internowany!"

Ale Orzeł to ptak, który ostre ma szpony -
Niech nikt mu skrzydeł nigdy podciąć nie próbuje.
Szarpnie, wyrwie się z klatki ptak niezwyciężony -
kto Orła uwięzi, ten gorzko pożałuje!

Opuścił Estonię, żeglował ku Brytanii -
tam gdzie potężna Polska na nowo zakwita.
Mknął przez Skagerrak, Kattegat, brzegi Zelandii,
koło Isle of May, Valorous go powitał.

Nadszedł czas służby wraz z flota Brytyjczyków.
Chwila wytchnienia - pochwały, wiwaty, medale...
I znów odległych rejsów, patroli bez liku,
dzielnej załodze Orła niegroźne są fale.

Orzeł - duma polskiej marynarki wypływa.
Niech lękają się wszystkie niemieckie okręty -
już torpeda Rio de Janeiro rozrywa,
pochłaniają frachtowiec bałtyckie odmęty.

Majowy wieczór - Orzeł miał przemierzać morze.
Nowy rozkaz wydano, nikt go nie potwierdza.
Cisza w eterze? Odezwij się Komandorze!
A Komandor milczy... Boją się polskie serca.

To była mina angielska, zwykły przypadek.
Huk! Coś Orłem wstrząsnęło, krzyk "Woda się wdziera!"
"Toniemy! Dziób opada!" - to straszny wypadek.
Idzie na dno słynny ptak - morze go zabiera.

Jeszcze chwila, wydzadzą swe ostatnie tchnienia,
jeszcze wrócą myślami do Polski, do domów
zanim płuca i serca zmiażdży im ciśnienie.
Czy taka śmierć boli? Nie powiedzą nikomu...

Jest ósmy dzień czerwca, on jeszcze nie przypłynął -
nie wróci nigdy więcej z rejsu ostatniego.
Zła wieść rodacy - ORP Orzeł zaginął.
Poległ - głęboko na dnie Morza Północnego.

Kiedy przyjdzie Ci Północne Morze przemierzać,
zamyśl się i wspomnij rodzimy okręt dzielny,
wspomnij los załogi żelaznego żołnierza,
on w swym wiecznym patrolu Polsce będzie wierny.

Pamięci poległych.

autor

zagubiona-dusza

Napisany: 2006-07-09 Dodano: 2006-07-09 18:48:50

Ten wiersz przeczytano 1052 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie