Ballada o Mętnej Kałuży

Marszczy się i sinieje mętna twarz kałuży –
Uśmiecha się dwuznacznie: zaraz się wynurzy…

Paskudne oblicze mętnieje bardziej jeszcze –
Czy słyszysz: płytkie kroki… Deszcz ciszej szeleści…

Wiatr się gdzieś zaczaił, gnić zaczęła gęsta mgła:
Skrzywiona buzia kałuży tak mętna – aż mdła…

Pieni się, syczy, jak chory: majaczy, jęczy –
Już: główka, piersi, nóżki – ktoś ty jest? Topielczyk.

Bulgot w gardziołku… Rączką wskazał szyję,
Gdy splamione wargi spytały: ja… nie żyję?

Wiatr strzelił gwałtownie – to ptaki się zleciały
Głodne: bierzmy i jedzmy, bracia! Oto ciało!

Dziecię kałuży nie drgnie – trwa w ciszy, w amoku,
Gdy ptaki gryzą, dziobią, rwą wątrobę z boku…

Z kałuży martwe oka tłuszczu wydziobały…
I – równie nagle jak ryknął – głodny wiatr zamilkł.

Mętna twarz kałuży uśmiecha się dwuznacznie –
Zewsząd gnają chmury – niedługo padać zacznie…

autor

eyelessoverseer

Dodano: 2009-03-13 15:31:43

Ten wiersz przeczytano 933 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie