banał II

dedykuję antybanałowi, który pewnego ponurego dnia rozśmieszył mnie swoim komentem o niewolnicy Isaurze;) tym razem ja go chcę rozśmieszyć:)

Widzę uśmiechy – podkówki szczęścia,
dłonie otwarte niczym wachlarze
i słyszę świata błogosławieństwa...
Ale nie o tym marzę.

Drzwi w krąg otwarte i drogi proste,
twarze przyjazne i słów drogowskazy,
buty wygodne, skoszone osty...
Ale nie o tym marzę.

Więc o czym? – pytasz. Odpowiem szczerze:
o czyjejś dłoni z moją splecionej
i słowach „kocham” (jak dźwięk pacierza)
wybitych serca dzwonem.

autor

enigmayic

Dodano: 2010-07-17 10:56:46

Ten wiersz przeczytano 1789 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie