Betonowe Ach - Świątynie

Odprawiam egzorcyzm nad upadłym światem,
Oczyszczam słabnącą poświatę Boga z brudu kalekiej cywilizacji.
Słowem obnażam prawdę o betonowych świątyniach Pana Człowieka,
Przechadzam się po ulicach w Erze Zwyrodniałych Priorytetów.
Z daleka milczące makiety, a w środku wyje z bólu ostatnie, niewinne dziecię,
ściskając lalkę z plastiku, jakby miała za nie krzyknąć w zadymione niebo.

Na ambonach swoje plotą w kółko Dyktatorzy,
List Otwarty do motłochu. Wskazujący palec, oskarża w imię boże.
Ten zasłużył, ten jest z nami, a tych trzeba wypatroszyć,
Nie ma miejsca dla rebelii. Tutaj rządzą samozwańczy prorocy.
Wskaż nam cel, lub dobądź miecza w imię naszych interesów,
Albo usiądź na tym krześle. Świat obejdzie się bez ciebie.

W lasach pochowani ci, co jeszcze pamiętają,
O co chodziło w siedmiu dniach stworzenia. I co umarło między ulicami.
Padlina rozkłada się na granicy strachu i obłędu,
Partyzanci poszli spać. Nie obudzą się już, oszukani dawką leków.
Płoną biblioteki i obrazy artystów,
Teraz wszystko na dyskietkach i przenośnym ołtarzyku.
Komputery są dziwkami, co za darmo się oddadzą,
Weźmiesz, bo inaczej cię tu nie ma, Alicjo z krainy przedawnionych morałów.

To już nie jest Ziemia. To już nie jest świat Człowieka. To jest projekt Bożka Piromana,
Z nienawiści ludzkiej powstał. Składa jaja na Centrali rozdającej Pojmowanie.
I po kablach, ulicami, kanałami do nas płynie,
Nowy system sensu życia. Gwałt zbiorowy. ...A z daleka wciąż milczące, betonowe Ach - Świątynie.

autor

rebel

Napisany: 2010-10-04 Dodano: 2010-10-04 17:10:09

Ten wiersz przeczytano 447 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie