Bez Ciebie ma Samotności

Dla mojej Dziewczyny, niestety już byłej...

Me usta bez Ciebie usychają, duchotą obarczone.
Twarz ma bez wyrazu, oplotła w beznadziejności aureolę.
Me serce bezradne, w bezruchu stoi osamotnione.
Ręce me blade, bez życia w dół opuszczone.
Palce jak liście, bierne, witalności kwiatów pozbawione.
Oczy me czarnym atramentem zalane, zamglone.
Nie patrzą – nie chcą! Światem bez Ciebie zmęczone.

Kim więc jestem właściwie, gdy Wenus zanika?
Czy wogóle jestem, czy czuję, oddycham?
Gdzie cień mój? Zawsze razem. Teraz sam się potykam?
Gdzie moja wrażliwość? Jak zimna lawa zastygam?
Gdzie Wena Piękna – już prosta, banalna, zwykła?
Czemu szata sczerniała, kiedy tak niebem była błękitna?
Czy życia ma zieleń przeminęła, przekwitła?

Skazany na męki cierpię w opętaniu pogrążony.
Co ukoi mój ból? Kiedy on zniknie, odejdzie?
Nerwowo w kółko spoglądam na czas przerażony,
ten jakby celowo zatrzymał zegary wszędzie!

To już tyle dni czekam nań, niezliczone nocy.
Spragniony uczucia, rozdarty, cały w strzępach.
Do drzwi stukanie rozbrzmiewa – ciekawości mocy,
Wtem staje Klejnot Mego Serca Dzióbuś przepiękna!

Wszystko ucicha, żadnych cierpień dookoła –
Wiatr pocałunków rozwiał, zwykłe „zapomniałem”.
Połączenie dwóch ciał, miłosna sielanka wesoła.
Chciałbym uchwycić to piórem by było wieczne, stałe.
Bym już nie spotykał mej Samotności dalej!

...której nie przestanę Kochać.

autor

Jarek

Napisany: 2006-05-16 Dodano: 2006-05-16 23:39:16

Ten wiersz przeczytano 428 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie