Bez istnienia

W tych samych miejscach do mnie przychodzisz…
Słyszę Twoje wołanie…
Wybiegam mu na spotkanie lecz tylko cisza otwiera drzwi..
Widzę jak stoisz przy oknie, z daleka usmiechasz się do mnie..
Biegne zatopic się w Twoje ramiona i właśnie wtedy upadam nieobecnością Twoją rzucona…
Twój duch usypia mnie do snu..
Czuje Twój gorący oddech..
Płonie ciało zimnym potem spowite…
Dotyk Twej dłoni na moim biodrze..
Ciepło Twej stopy przy mojej stopie… Splecione dłonie wtulone w przestrzeń pomiędzy czerwienią ust, a bielą poduszki..
Czuje zapach Twoich perfum…
Widzę Twą twarz w srebrnej tafli lustra.. „Kocham Cię” wciąz bezustannie szepczą usta…
Samoistne wyrazy wyrwane z kontekstu wciaz żyją…
Próbuje Cię dotnąc.. Zatrzymac.. Ukryc.. Nerwowo przesuwam palce po ścianach, lustrze, blatach…
Wszedzie Twoja obecnośc…
Twój cień uciekający jak spłoszony kot.. Otulona tęsknotą, zwijam się w kłebek samotności..
Ukrywam łzy w dłoniach i płacze..płacze.. płacze..
A Ty znikasz bo przecież tak naprawdę nigdy nie istniałeś…

autor

Aniołeczek

Napisany: 2013-02-16 Dodano: 2014-03-16 12:27:06

Ten wiersz przeczytano 1150 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie