bez metafor

nie wlewam w siebie rozcieńczonych kłamstw
posiadłam sztukę jak samej sobie
wykrzyczeć prawdę bez lustra

kłamstwo to ogłupiający narkotyk

już nie chcę kamuflować myśli metaforami
jak smaga deszcz boleśnie spadają liście
a jakże jest poetycko - przypominają historyjki
o bocianach przynoszących dzieci

klepcie po ramieniu - nie wzbraniam się
chociaż wykrzywiam usta - są na to środki
dzięki nim klikam tworząc sterylne teksty
po każdym czując się jak oszustka

bliss trwa kilka godzin - jak po wypiciu
kto pije ten wie
takie odloty bez gwarancji powrotu

nie jestem sama - łączmy się
chociażby po to
aby się licytować komu gorzej
porównując głębokość ran którymi ucieka życie
stoimy mocno podparci na sztywnych protezach

jedyne o co warto walczyć - to godność

byłam świadkiem
jak męczył się pies
gdy kość stanęła mu w gardle

autor

Donna

Napisany: 2016-10-01 Dodano: 2016-10-01 20:25:02

Ten wiersz przeczytano 1670 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie