Bez pamięci, życia końce..

for Weroniki... pamiętaj że nie jesteś sama...

Labirynt czarnych szarości i białych jasności, światełko na końcu.
Koniec to czy wstęp do poematu życia człowieka-czerniejących białości myśli świetlistych.
Scenariusz ten sam i różny zarazem, a ty czego pragniesz,,, tak właśnie zapominałem że nie pamiętasz.. czy to był horror ? Może raj... Życie trzeba szanować więc nie krzycz że cierpisz-pragniesz błogiego spokoju... lecz bądź przestrzeżony : ”Kto nie zaznał goryczy ni razu, ten nigdy nie zazna słodyczy w niebie”...

autor

Kresto

Napisany: 2006-03-06 Dodano: 2006-03-06 15:01:31

Ten wiersz przeczytano 371 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie