Bez rozmówcy

to boli gdy ludzie jak ściany słysza lecz udają głuchych,
milczą jak głazy,i bez żadnej mimiki wykonują strategiczne ruchy,
"nie powiem nic,niech mysli ze słucham,gdy skończy podam dalej"
wiesz jest tyle takich kalek,codziennie je odbijam na kartce,
w nerwach dre na części,to przykre nie mieć rozmówcy,
są sami egoiści lecz każdy z nich sam się wykruszy,
taka kolej rzeczy,ja w tym pociągu uciekam od ega,
nie chce zostac sama bo samotność to pętla nieszczęscia,
chce witać się z człowiekiem,nie ze ścianą,
wyciągam ręke lecz znowu ją skuwają,
wyciągam język skalpel tnie go na częsci,
już nic nie mówie bo nie ma tych wiernych...

sa tylko puste pokoje i echo potknięć...

autor

Agitos

Napisany: 2007-11-19 Dodano: 2007-11-20 13:41:47

Ten wiersz przeczytano 805 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie