Bezzasada ukryta

Ledwo się imał na wietrze,
A ciało bezwładnie opadło.
Nie jako pierwsze,
I nie jak ostatnie zakute w lodzie kowadło.

Nieszczęsny,
Skarany przez błędy w prawie.
Brzuch wklęsły,
W delikatnej, lodowej leży oprawie.

I niby skarał go los,
Diabeł się z niego śmieje.
Lecz nie złu należy się duszy kłos,
A w Bogu zaplotło nadzieje.

W tym cierpieniu,
Nie dostrzegł on bólu.
Leżąc na zimnym kamieniu,
Krzyczał do Boga: „Kocham Cię Królu !”

Oczy, chodź śmierci głębi sięgały,
Ni smutku w nich, ni żalu.
Radość w bezwładnym ciele dawały,
Bo widział on jeszcze, odlatując pomału:

Te kroki, bezinteresownych ludzi,
Ten śnieg wędrujący na ziemi powietrza,
Tą staruszkę, która, by dojść się trudzi,
Ten szyderczy śmiech, z ludzi złych wnętrza.

A ostatnie słowo jakie dusza na ziemi wydała,
Serce potwierdziło,
I umysł nie zaprzeczył:
„WYBACZAM” brzmiało.

autor

klimas07

Napisany: 2006-01-26 Dodano: 2006-02-27 00:01:49

Ten wiersz przeczytano 482 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie