Biada jemu, biada...

Jeszcze tu jesteście, czemu się gapicie,
co w tym jest dziwnego że człowiek upada.
Usta rozdziawione w głupawym zachwycie,
lecz żaden nie krzyknie, biada jemu, biada…

Wszyscy tylko patrzą, pustym śledzą wzrokiem,
pokraczną istotę zniszczoną w boleści.
I karmią umysły próżne tym widokiem,
aby jak najwięcej krzywdy w sobie zmieścić.

Tłum jest poruszony, ale nie rozpacza,
gestem ręki która wznosi się ku górze.
Takie zachowanie dla nich nic nie znaczy,
chcą by widowisko trwało jak najdłużej.

Postać znów upada, członki własne wlecze,
krwią rosząc kamienie o ostre krawędzie.
Dla kogo tak męczysz swe ciało człowiecze,
czy twego cierpienia w pamięci przybędzie.

Darmo twa udręka, tłum gapiów gęstnieje,
każdy chce zobaczyć jak prawda upada.
Nie znając przyczyny lud głupio się śmieje,
lecz żaden nie krzyknie, biada jemu, biada…

autor

Grand

Napisany: 2008-09-01 Dodano: 2009-06-17 11:01:27

Ten wiersz przeczytano 521 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie