Białe anioły

Dedykuję ten wiersz personelowi Erki i oddziału Wewnętrznego Szpitala w Kamiennej Górze, gdzie przebywałam cały okres świąteczny.

Biel rozpostarła tu swe anielskie skrzydła
Jakby w niej trwały.... niemy spokój gościł
Lecz niespokojny duch zarzuca swe sidła
I rozdziera tę szatę niewinnej białości

Miarowe jęki tną ciszę..... nadaremno
Zdławiony w gardle głos powtarza słowa
O Boże mój Boże zlituj się nade mną
Ulżyj mi w cierpieniu Matko Jezusowa

A gdy nieco przycichną bólu pełne jęki
Znowu rozrywa ciszę głośny krzyk rozpaczy
Tomek Tomek Tomek ....wzywa głosem męki
Jakby deskę ratunku Tomek dla niej znaczył

Nagle moment....stało się....ale co nie powiem
Gdy myślałam gdzie jestem.....dlaczego ....i po co
Niespokojny duch myśli..... zabełtał mi głowę
A przed oczami czarne gwiazdy zamigocą

Zjeżdżałam w dół..... głęboki z tego świata
I nic....i cisza martwa we mnie i koło mnie
Zniknęła w jednej chwili cierpień pełna szata
Nawet duch niepokoju zapadł się pod ziemie

A kiedy mnie do życia wróciła moc boska
Ujrzałam nad mą głową chór aniołów białych
W ich oczach malowała się pomocy troska
Ratujemy ci życie..... tak mi powiedziały

Gdy cudem powróciłam na tym świecie gościć
Pomyślałam że serca ich dobrocią biją
Że dusze Bóg im wielką miłością wymościł
Widząc jak miłym słowem głaszczą boleść czyjąś

Ci co płaczą nad sobą łzami samotności O gdyby przeżywali te święta tu we mnie Wśród chorych starych ludzi pragnących miłości Zrozumieli by życia wartości tajemne

autor

julka56

Dodano: 2007-12-28 01:27:13

Ten wiersz przeczytano 1395 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie