biały jeleń śmierci

Za parawanem naszego istnienia
leży samotny
biały
jeleń

W jego jasnych smutnych oczach
poznaję śmierć
i odrzucenie

W ogrodzie siedzisz
W ogrodzie klęczysz
W ogrodzie pijesz wino młodości
I przed ogrodem układasz strony przeklętych wierszy

Za tobą siedzi tylko upadek
Co nikt go nie chciał, bo czasem musiał zdobywać ludzkie kości
Nikt go nie lubił,
Za jego słabość, każdy swe kości trzymał w ukryciu
Bo i w księgach o nim pisali
I na cmentarze wzbraniali chodzić
On nie mógł modlić się nad grobami,
Kościół zamknięto, gdy blisko chodził.

autor

persefone

Dodano: 2006-04-26 22:12:53

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie