bieszczadzcy...

Twoja dusza...! Niesamowita!

Januszu, w swoim wierszu opisujesz nie tylko piękno
bieszczadzkiej krainy i i wyjątkowość jej mieszkańców,
ale również " pokazujesz Twoje przywiązanie do tych
stron. A wers "brakuje mi w słowach wiarygodności"
mówi, ze nie ma odpowiednich slow, by wyrazić to
wszystko w słowach.Ubolewasz nad "inność widać w
przybyłych z nizin twarzach" i "jabłek już nikt nie
zbiera w zdziczałych sadach" - świat się zmienia i
zmieniają się ludzie, tego nie jesteśmy w stanie
zatrzymać, jedynie możemy wyrazić jedynie swój smutek
z tego powodu , a Ty to zrobiłeś w przepięknym
wierszu. Pozdrawiam :)

,,świat barwą maluje echo prostych słów''uważam
podobnie,zbyt wyszukane metafory jedna na drugiej
zamazują czytelność przekazu,pozdrawiam

"kocham te góry jakbym kochał ciebie " niesamowicie
piszesz o Bieszczadach, az sie chce je pokochać :-)

za taki wiersz ukłony dla bieszczadzkiego poety i
pozdrowienia :)

Bardzo ładny i wymowny wiersz o ludziach z przepięknej
krainy bieszczadzkiej. Jestem pod wrażeniem :)

Bieszczadcy to ludzie jak buki zrośnięci z ziemią Tu
najwięcej tych drzew Autor wspomina,że ochrona
drzewostanu tak i ludzi a nieodcięci od pępowiny tej
ziemi utrzyma wiarygodność ich istnienia Piękny wiersz
:)

Wiersz godny uwagi i zastanowienia nad marnością
istnienia.

juz pierwsze wersy zapowiadaja wiersz z
oryginalnymi, poetyckimi metaforami,z klimatem ,ktory
niesamowicie pobudza wyobraznie , piekny opis
Bieszczad i ludzi ,ktorzy tam mieszkaja