BŁĄDZIĆ PRZEZ ŻYCIE

Na oślep nie znając celu,
w opętaniu błądzę przez banalne życie.
Jestem podobna do starego próchna,
które rozleci się od lekkiego uderzenia.
Targam myślami, chwytam wzniesiania
I to największe błazeństwo człowieka.
Serce wciąż strute przez jadliwe kłamstwa.
W piekielnych bolączkach tracę głowę.
Zakłuta w kajdany świata,
który nie szczędzi paranoi i urojeń,
wciąż czekam ...
NA UŁASKAWIENIE.

autor

Blondi1313

Napisany: 2007-06-07 Dodano: 2007-06-07 15:23:00

Ten wiersz przeczytano 410 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie