Blask pogrzebu
Już on sam dobija te nie ziejące chęcią życia spojrzenia.
Spektakl wbity w krew
jej smak we wspomnienie
wspomnienie w śpiew
popychany przez grę
jak kula ze śniegu
na płomienie
symbolizujące mnie
odzianego w stary blask
blask pogrzebu
którego nie zgubi czas
Komentarze (4)
Bardzo mi się podoba ten wspaniały wiersz, chociaż nie
bardzo go rozumiem - gratuluję.
Pozdrowionka!
tylko my gubimy czas, a szkoda...pozdrawiam
Nikogo nie ominie ten smutny ceremoniał. Pozdrawiam
"jej smak we wspomnienie
wspomnienie w śpiew" bardzo smutne