Błędne koło

Wciąż jeszcze płaczę w samotności,
gdy noc wypełni
przestrzeń pokoju.
I ciągle ocieram łzy ręką
ubrudzoną strutym powietrzem.

Wciąż krzyczę,
dopóki gardło odmówi posłuszeństwa.
Później już tylko niemy głos
rozchodzi się w próżni,
pośród innych głosów.

Ciągle słucham szeptu ciszy,
by usłyszeć twoje wołanie.
Piję mleko,później je zwracam.
I tęsknię,
po raz kolejny zamykając drzwi.

Znów szczelnie zasłaniam okno
i dusząc się w murach
palę zdjęcia
z wymuszonym poczuciem winy.

Później,
jak nowo narodzona
robię przeciąg
i stąpając po śladach twych stóp
zataczam kolejne
błędne koło.

autor

Miśka1917

Dodano: 2008-07-30 14:37:44

Ten wiersz przeczytano 635 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie