Blok zza rzeki
Twierdze ludzkie,
tragedia poprostu.
Sciana przy ścianie,
utopia radości.
Drzwi przy drzwiach,
okno przy oknie,
a ludzie od ludzi dalecy.
Dom na domu,
po chmury sięgają,
a jednak do nieba daleko.
Bo dom to nie mury,
to miłość wzajemna,
lecz tego nie widać za rzeką.
autor
*pestka*
Dodano: 2005-08-27 12:06:38
Ten wiersz przeczytano 528 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.