błyskawiczna noc

Ładnie Ewo
Miłego:-)

:)

Bardzo fajny i ładny wiersz:)pozdrawiam cieplutko:)

Łukasz masz rację po części mój komentarz napisany u
Ciebie jest nawiązaniem do mojego tekstu..... dziękuję
za pozytywny odbiór (mojego lica...)

Patrząc z góry wyglądasz zupełnie inaczej niż z
frontu.. i włosy jakbyś miała grubsze, ładnie.
Wiersz kojarzy mi się z chorobą psychiczną, z czymś w
rodzaju miłości do rzeczy nieistniejącej,
nielogicznej, wymyślonej z potrzeby poczucia emocji -
z miłości do /abstrakcji/. Abstrakcję przez brak jej
odniesień do rzeczywistości ni logiki nazywam
synonimem /pierdoła/. (Człowiek jest gorszy od świni -
potrafi się zakochać w niczym.)

Miłego
dnia Ewa

dziękuję kochani :) Krzemuś posłuchałam się

Podoba się. Aczkolwiek "grzebanie" Krzemanki dodało
lśnienia.
Pozdrawiam :)

Dostrzegam tu wiele refleksji m.in. i taką że sztuka,
nie zna ograniczeń poza sferą czegoś w rodzaju
"sacrum"nienaruszalnego, że czerpie z inspiracji tego
co już było i z tego co aktualnie odbiera autor...?
Pozdrawiam serdecznie.

Dziękuję pozdrawiam serdecznie:) krzemuś autorka
zawsze wybacza - przemyślę jak zawsze :))))

Dziękuję kochani za czytanie

Ciekawy przekaz. W moim odbiorze wiersz mówi o
rodzinnym domu i kimś, kto sprawiał, że peel był tam
szczęśliwy. Gdyby wiersz był mój, zmieniłabym nieco
zapis:

nie było dla niego świętości,
poza jedną, jedyną fotką
otulina – wonna i nieśmiertelna,
którą należy traktować jak talizman

mimo, że nie ogrzewa dłoni w dłoniach,
pozostaje w jego umyśle - istota piękna,
jakby nie z tego świata.

błąka się nie stając się obca
mimo że w krajobrazie powstały zgliszcza,
widok nie powinien być przykry,
bo na dachu wygrzewa się kot

patrzy i mruczy w cudzej przestrzeni ociepla
z ciepła rodzi się nowa pieśń
a stara nie milknie.

w nim śpiewa, wciąż śpiewa i płacze.

Mam nadzieję, że autorka wybaczy mi grzebanie przy jej
tekście.
Miłego dnia:)

Bardzo mi się podoba!
Pozdrawiam Ewo :)

Jak zwykle Ewo wiersz pełen refleksji.
Zmysłowo wszystko ujęłaś.
Pozdrawiam:)
Marek

Każdy ma swoje świętości. Dla niektórych są one jednak
zbyt święte, by wycierać sobie nimi gębę na co dzień.
One i tak zajaśnieją.
Ale by ten moment przyspieszyć warto czasami
potiomkinowską wioskę pseudowartości postawioną przez
innych. Powstaną zgliszcza. Ale to będzie jedynie
spalona fałszywa, deformująca rzeczywistość dekoracja.